Tijdens de herdenkingsbijeenkomst in De Nieuwe Kerk sprak Dido Michielsen de 4 mei-voordracht De verloren oorlog uit. Aan de hand van de geschiedenis van haar vader sprak ze de hoop uit dat huidige generaties niet langer de trauma’s van hun ouders met zich meedragen. “Nu recente conflicten nieuwe generaties vol haat en vijandschap kweken, lijkt het 84 jaar na mei 1940 tijd om oude oorlogen te beëindigen en de trauma’s niet langer door te geven”, aldus Michielsen. Haar vader vocht voor het Koninklijk Nederlandsch-Indisch Leger (KNIL) en werd in de Tweede Wereldoorlog op het 'helleschip' Kyoko Maru als krijgsgevangene naar een Japans interneringskamp gevaren. “Was mijn vader een held, een slachtoffer of een dader? Twee minuten lang kan ik hem gemakkelijk als slachtoffer van de Japanse bezetter beschouwen. Maar hoe zit het met de jaren daarna, gezien het structurele geweld van de Nederlandse militairen tijdens de Onafhankelijkheidsoorlog?” In haar voordracht roept Michielsen op tot bereidwilligheid en erbarmen, zowel voor de dodelijke slachtoffers van opeenvolgende oorlogen alsook voor bijvoorbeeld de “Japanse zonen die de oorlog in waren gestuurd”. “Op 4 mei herleeft de oorlog in ons hoofd en in ons hart. We kunnen dan een poging doen om barmhartig te zijn. Ik herdenk mijn vader, maar probeer niet gebukt te gaan onder zijn pijn van toen of onder zijn daden.” Michielsen herdenkt iedereen die verloren ging en iedereen die groot verlies kent. Ze besluit: “Herdenkingen zijn de ogenblikken waarop oorlogen kunnen stoppen. Twee minuten barmhartigheid als begin, een zachte oefening voor dagelijks gebruik.”

Lees de hele 4 mei-voordracht van Dido Michielsen hier. Voorafgaand was Michielsen te gast bij Een uur cultuur, luister hier. Ter voorbereiding op haar voordracht dook ze in haar Indische verleden en dat van haar vader, waar NOS een verslag van maakte, kijk hier.