Tussenjaren van de Belgische schrijver Yannick Dangre is een even poëtisch als gevoelig boek over een vurige liefdesrelatie, vindt Mezza’s boekenpanel. ‘Filmisch mooi.’

Dertig jaar na het plotselinge vertrek van zijn partner Sylviane, moeder van hun dochter Claudia, landt hartchirurg Charles zonder medeweten van zijn gezin en omgeving op de luchthaven van Napels. Het was de enige afspraak die het voormalige stel maakte: dat ze elkaar hier drie decennia later zouden ontmoeten. Eenmaal op Italiaanse bodem dringen de vragen over het verleden zich aan hem op. Had hij eerlijk moeten zijn tegen de dochter die hij opvoedde met een nieuwe vrouw? Hoe groot wás de liefde tussen hem en Sylviane? En: zal ze er zijn?

Meriam Wehrens: ‘Veel mensen maken hem één keer in hun leven mee: die grootse, meeslepende liefde die voor altijd bij je blijft. Dangre heeft dat filmisch mooi beschreven. De explosieve, vurige relatie tussen Charles en Sylviane voelde soms bijna alsof ik hem zelf beleefde.’

Margot Osse: ‘Charles is een man die zijn flamboyante vriendin na de geboorte van hun dochter ziet wegglijden in wat lijkt op een postnatale depressie. Ze probeert vast te houden aan het leven dat ze hadden voordat Claudia werd geboren en Dangre beschrijft schrijnend hoe Charles op zijn beurt probeert om desondanks bij haar te blijven. Een fantastisch liefdesverhaal, al laat de auteur in het midden wat Sylviane heeft gedaan in de dertig tussenjaren. Dát had ik nog wel willen weten.’

Anthoni Fierloos: ‘Dat is helemaal niet relevant, ze heeft zichzelf uitgegumd. Yannick Dangre beschrijft zijn personages op een ongelooflijk menselijk manier, je voelt de tweestrijd waarin met name Charles zich begeeft. En de roman heeft een prachtig einde.’

Olaf Tigchelaar: ‘Naar die climax leef je als lezer enorm toe. De auteur verwoordt heel goed hoe Charles worstelt, zijn kind steeds meer naar zich toetrekt omdat haar moeder tekortschiet, maar dertig jaar na haar vertrek, op dat vliegveld in Napels, worstelt hij nog steeds. Een poëtisch, gevoelig boek.’